Γλυσίνα ακουμπισμένη σε πεύκο

Βαθιά κρυμμένη στη σύγχρονη καθημερινότητα η μυστική ζωή των ανθρώπων δεν βρίσκει εύκολα χώμα για να ανθίσει. Επιθυμίες, ταλέντα, όνειρα, συγκρούονται με την τραχιά πραγματικότητα του συστήματος και τα προσωπεία των «άλλων». Ιστορίες με φόντο τον ελληνικό ουρανό, από όπου ψιχαλίζει η λεπτομέρεια της ματαίωσης, η χαμένη αγνότητα, το παραμύθι που δεν τελείωσε.

Γραφή με άριστη εργονομία, συγγραφική τόλμη, πείρα και αίσθημα.

Πρωταγωνιστές τα πρόσωπα της διπλανής πόρτας και εμείς οι ίδιοι. Ένα βιβλίο γραμμένο από τη σιγανή μουσική της διάψευσης…

Σηκωνόταν νωρίς το πρωί και περπατούσε μονάχος του στο μεγάλο πάρκο της κλινικής. Έσκυβε και μάζευε κομμάτια από ξύλα δέντρων. Τα στοίβαζε σε μια γωνιά της κάμαράς του και όταν νύχτωνε άρχιζε να σκαλίζει καράβια. Τους έδινε ονόματα. Τους έφτιαχνε πρύμνη, πλώρη και κατάρτια. Πολλές φορές, ζητούσε απ’ τις νοσοκόμες κουρελάκια, για να τους βάζει και πανιά. Πάντα καθόταν κάποιος στη γωνιά και τον παρακολουθούσε. Ήταν επικίνδυνο, ισχυριζόταν ο γιατρός, να τον αφήνουν μόνο του μ’ ένα σουγιά στα χέρια.