Τόξο Μεγίστου Κύκλου

Με χίλιες δυό προφυλάξεις περάσαμε τα δύσκολα περάσματα ανάμεσα στα κοπάδια των πάγων. Όσο κατηφορίζαμε, πετάγαμε κι από ένα ρούχο από πάνω μας. Το θερμόμετρο όπως και το υγρόμετρο όλο κι ανηφόριζαν. Άρχιζε το μαρτύριο για το προσωπικό της μηχανής αλλά και της κουβέρτας. Η λαμαρίνα άρχισε να καίει σαν την άμμο της ερήμου. Μαζευόντουσαν την ώρα του καφέ οι της μηχανής με τον ιδρώτα να τρέχει ανάκατος με την μουτζούρα, οι της κουβέρτας με σκουριές από το ματσακόνισμα και πιτσιλιές από μπογιές κολλημένες στον ιδρώτα τους.

Αλλεπάλληλα μπάρκα. Μπουνάτσες και τυφώνες. Ένα επάγγελμα που χάνεται και μαζί μία Ελλάδα που χάνεται. Η λογοτεχνική αποτύπωση ενός ναυτικού βίου, που διατέμνεται από όλες τις συγκυρίες του Μεταπολέμου, κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, φτάνοντας ως τις μέρες μας. Τη γλαφυρή ανασύνθεση τόπων, εποχών, λαών, προσωπικών περιπετειών και κοινών παθών διαπερνά ένα πνεύμα νηφάλιο και ανήσυχο, καρτερικό και αγωνιστικό συνάμα, σαν αυτό που ώθησε τον Ελληνισμό ολόκληρο επί αιώνες στην οικοδόμηση της μεγάλης ναυτικής του παράδοσης. Ένα κύκνειο άσμα, ίσως, της ναυτοσύνης των Ελλήνων σε μια αφήγηση αυθεντικής ομορφιάς…