Σπουδή Θανάτου

“Και επειδή έχει στοργή, κι επειδή γίνεται ποίηση, η «Σπουδή Θανάτου» – που αγάπησα μαγικά απ’ το πρώτο-πρώτο άκουσμα του τίτλου, χωρίς να ξέρω τι ακολουθεί, αυτού του τίτλου που τίποτα ιδιαίτερο δε λέει, εκτός ίσως σε εκείνους που άρχισαν ήδη ή έχουν αρχίσει από καιρό χωρίς να το ξέρουν τα εκστατικά βήματα του τελευταίου. Του αποχαιρετιστήριου χορού σαν το βαλς από την Πέμπτη Συμφωνία του Μάλερ – σε υψώνει, σε λυτρώνει, σε κάνει να θέλεις να χορέψεις με εξαίσιο χαμόγελο, πάνω απ’ το πηγαινέλα της ζωής, πάνω απ’ ό,τι αποτελεί την αγωνία της, αγαπώντας την πιο πολύ, αγαπώντας την σωστά: σαν ένα Δώρο.”

Ολυμπία Καράγιωργα

Ένα θέμα βαρύ από τη φύση τουγίνεται στα χέρια του Φ. Πιομπίνου αριστούργημα λογοτεχνικής γραφής. Αφηγηματικά, γνωμικά, στοχαστικά και δοκιμιακά μέρη μεταφέρουν τη σοφία όλης της αρχαίας, της χριστιανικής, της σύγχρονης ευρωπαϊκής γραμματείας και συνθέτουν τους επάλληλους κύκλους ενός αφηγήματος, σμιλεμένους με την εμπειρία της καθημερινότητας. Η γνώση που αποκομίζουμε παράδοξα ελπιδοφόρα!