Τὸ Κοινὸν τῶν Ὡραίων Τεχνῶν 10

Ἐν μέσῳ πανδημίας καὶ ἑλληνοτουρκικῆς κρίσης, ὁ Ἄγγελος Καλογερόπουλος κάνει λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη μιᾶς νέας οἰκουμενικῆς συνθέσεως, ἐνῶ ὁ Βασίλης Ξυδιᾶς ἀναλύοντας τὸ ὀρθόδοξο σχίσμα, ἐπισημαίνει τὴν ἀνάγκη μιᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἀναγέννησης.

Μὲ σταθερὸ προσανατολισμὸ τὴν ἀνανέωση τῆς ὀπτικῆς μας γιὰ τὸ Βυζάντιο φιλοξενεῖ, γιὰ πρώτη φορὰ στὰ ἑλληνικά, τὸν πρόλογο τοῦ Χ. Ρὴντ στὴν ἀγγλικὴ ἔκδοση τοῦ βιβλίου τοῦ Π. Μιχελῆ, Ἡ αἰσθητικὴ θεώρηση τῆς βυζαντινῆς τέχνης, (μετ. Γιῶργος Καλογερόπουλος), μαζὶ μὲ ἀποσπάσματα τοῦ Προκοπίου (Περὶ κτισμάτων) καὶ ποίηση τοῦ Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ, ἐνῶ ὁ Εὐάγγελος Σταυρόπουλος ἐξετάζει τὴν μίμηση ὡς σκοπὸ τοῦ ἱστορεῖν ἐκκινώντας ἀπὸ ἕνα χαρακτηριστικὸ χωρίο τοῦ Ζωναρᾶ.

Φιλοξενεῖ ποιήματα τῶν Θοδωρῆ Ἀρσένη, Εὐσταθίας Δήμου, Κωνσταντίνου Μπίλια καὶ τὴν δημιουργικὴ μεταφορὰ τῆς ἀρχαὶας ἑλληνικῆς ποίησης ἀπὸ τὸν Θανάση Τσακνάκη. Θὰ βροῦμε ἐπίσης τὶς θεωρητικὲς ἀνησυχίες τοῦ Βασίλη Κωνσταντούδη καὶ π. Γεωργίου Λέκκα ἐνῶ ὁ Δημήτρης Μπαλτᾶς μεταφέρει στὰ ἑλληνικὰ γιὰ πρώτη φορὰ ἕνα κείμενο τοῦ Φ. Σέλλινγκ γιὰ τὴν φιλοσοφία τῆς Τέχνης. Ἀντιδρώντας στὸ ἀφιέρωμα τοῦ τχ. 8, ὁ Σωτήρης Γουνελᾶς διαλέγεται μὲ τὶς «ἐκκεντρικὲς» ἀπόψεις τοῦ Μ. Οὐελμπέκ καὶ ὁ π. Δημήτρης Μαϊστράλης ἐκφράζει τὴν ἔκπληξή του γιὰ τὴν ἀπρόσμενη αἰσιοδοξία τοῦ ἁγίου Πορφυρίου γιὰ τὴν μεταστροφὴ τοῦ Πάπα.

Ὁ Χρῆστος Ἀναγνωστόπουλος ἐπιχειρεῖ νὰ δώσει τὰ δικά του ἀντικλείδια τῆς ποίησης, ἐνῶ ὁ Γρηγόρης Ἰωάννου μᾶς συστήνει μιὰ νέα ἀπόπειρα φιλαναγνωσίας μέσα στὸ σχολικὸ περιβάλλον. Ὁ Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος μιλάει γιὰ τὸν Ντίνο Χριστιανόπουλο καὶ ὁ Θανάσης Γαλανάκης γιὰ ἕνα ντοκυμανταὶρ γιὰ τὸν Νίκο Καροῦζο. Τέλος, ὁ Γιῶργος Γώτης ἀνθολογεῖ τὸν Δ. Παπαδίτσα καὶ ὁ Γιάννης Πατίλης πλέκει τὸ ἐγκώμιο τοῦ αὐτόχειρα ποιητῆ Ν.Β. Λαδᾶ.

Τὸ τεῦχος κοσμοῦν γκράφιτυ ποὺ ἔχει φωτογραφήσει ὁ Γιῶργος Ντόκος.